Kroz evoluciju čovjeka dostupnost i vrsta hrane su se mjenjali. Tokom kamenog doba ljudi su živjeli kao nomadi i lovci-sakupljači. Živjeli su u malim grupicama, hodali naokolo u potrazi za hranom i često menjali boravište kad hrane nestane. Dostupnost hrane je varirala i bilo je potrebno unijeti hranu koja će omogućiti da se preživi naredni period bez hrane.
U Neolitu, najprije na istočnom Mediteranu čovjek je počeo da koristi žitarice koje su rasle divlje na tim prostorima. Ovladali su tehnikama pravljenja oružja i oruđa i počeli sami da uzgajaju žitarice. Prvi poljoprivrednici više nisu lutali prostranstvima, hrana je bila dostupnija i odgovarala je uslovima koji su zahtijevali dugotrajne i isrcpljujuće radove obrađivanja zemlje.
Ove promjene dešavale su se postepeno i ostavljale trag u našem nasljednom materijalu, DNK. Na genetičkom nivou te promjene ostale su zapisane u vidu varijanti (polimorfizama) na DNK molekulu.
Šta nas čini jedinstvenim?
Sada svako od nas posjeduje jedinstven skup polimorfizama koji nas međusobno razlikuju i njihova analiza daje nam odgovore na pitanja koliko efikasno možemo da obrađujemo makronutrijenate (ugljeni hidrati, proteini i masti) iz hrane koje unosimo i koja fizička aktivnost je adekvatna za naš metabolizam.